Wat een gedoe deze week. Op maandag nog geen poeren, op dinsdag ook nog geen poeren. Op woensdag wel te horen gekregen dat in plaats van een gelamineerde houten randbalk er op elke poer een stalen UNP profiel komt van 30cm lang.. Huh, wat? Na onze vraag over welke schroeven er gebruikt moeten worden voor de verbinding van ons huis, bedachten ze zich opeens dat het toch anders moest dan ze eerst hadden bedacht. Echt een stel incapabele idioten, maar op zaterdag zou de fundering er echt zijn en dan kan maandag het huis komen. Nou it better be! Woensdag belde Dorus ook even naar de contactpersoon bij de hoofdaannemer van het terrein (het nummer hadden we toevallig via via gekregen) om voor de beleefdheid even te laten weten dat we maandag met een grote hijskraan zouden komen. En toen begon de ellende van deze week pas echt... De weg bleek open gegraven te zijn voor de nutsvoorzieningen. Misschien dat het met een rijplaat kon worden opgelost... Kwartiertje later terug gebeld: het kan niet met een rijplaat worden opgelost en de komende anderhalve week zijn ze minstens er mee bezig...
Ik heb toen zo snel mogelijk Minitopia gebeld. Zowel Rolf als Tessa nam niet op, dus hun een appje gestuurd met iets van "Paniek! Grond is open, bel me zo snel mogelijk terug!" en toen had ik ze binnen vijf minuten aan de telefoon. Zij wisten ook niet dat de grond open ging... Kan het met een rijplaat worden opgelost? Nee! Oké, we gaan contact opnemen met ons contactpersoon...
Pas de volgende dag kregen ze die te pakken. Ze gingen overleggen om de weg weer dicht te maken. Maar ja, in de tussentijd werd er dus gewoon vrolijk doorgegraven. Op donderdag om vier uur kreeg ik het verlossende telefoontje van Tessa: de weg wordt weer dicht gemaakt, de gemeente draait op voor de kosten en transport kan maandag door gaan!
Donderdagavond waren we opgelucht, maar nog steeds gestresst of het wel echt op tijd dicht zou zijn zodat de poeren zouden kunnen worden geplaatst. Maar we hadden ook wat anders aan ons hoofd: de dakdekker had maandagavond laten weten op vrijdag het dak te kunnen doen! Dus we moesten vrijdag om 7:30 uur in Bleiswijk zijn om het EPDM los te halen en de dakrand op het dak te monteren. De wekker ging om 5:15 uur en ik heb de halve nacht wakker gelegen van de stress en m'n hoest. Niet echt een lekkere nachtrust dus. Gelukkig waren we op tijd in Bleiswijk en kwamen Mark en Gijs (vader en broertje van Dorus) helpen :) Samen met de dakdekkers (en het zoontje van de eigenaar) hebben we de dakrand balken het huis op gekregen. Terwijl de mannen bezig waren met dakrand ging ik binnen het transport klaar maken. Op de momenten dat Mark en Gijs niet met het dak konden helpen, hielpen ze mij binnen. Ging super snel zo!
De dakdekkers waren rond één uur klaar met alles en het dak ziet er super mooi uit :D In Eindhoven komen ze later nog de dakramen en de daktrim plaatsen. En toen was het tijd voor ons om super snel nog de rand tussen de muur en de dakrand dicht te maken met folie. Het moet namelijk wel kunnen ventileren, maar er mag geen regen in komen, omdat we dan weer lekkage kunnen krijgen. Een paar weken terug hadden we van iemand een stuk folie kunnen overkopen, dus die moesten we op maat snijden en dan terug de steiger op om het vast te nieten. Maar toen kregen we een telefoontje...
"Het spijt ons heel erg, maar de weg wordt toch niet dicht gemaakt."
Er was al te veel open gegraven om het weer dicht te maken.
Dus doei transport op maandag.
Doei ramen en deuren op vrijdag.
Doei gevelbekleding op tijd monteren.
Doei alles voor de herfst buiten af hebben.
Overmacht is wat ze het dan noemen.
Slechte communicatie is hoe ik het noem.
Of zoals ik het eerder deze week zei 'een stelletje incapabele klojo's'.
Maar de gemeente wilt wel de kosten die we nu extra hebben vergoeden.
Dat is positief.
Maar hoe druk je alle stress uit in geld? Hoe druk je uit dat je echt had gehoopt op je verjaardag een huis in Eindhoven met ramen en deuren te hebben? Dat je op je verjaardag taart had willen eten in iets waar je al zo veel tijd en energie in hebt gestopt? Iets dat al anderhalf jaar lang je 24/7 bezig houdt? Iets dat al meer dan 10 maanden vertraging heeft?
Het transportbedrijf is meedenkend: de vergunning is 4 weken geldig, wanneer willen jullie het transport doen? 19 september, oké is goed. Minitopia gaat dubbel controleren of er dan niet nog wat anders is wat het transport tegen kan houden, maar daarna kunnen we dat bevestigen.
De kozijnenboer is meedenkend: tja, zoiets kan gebeuren we plannen het gewoon later in. Wanneer? Tja, de planner is er nu niet, maar we hebben contact. Geen idee of het weken of maanden later gaat worden.
Het bedrijf van de fundering konden we weer eens niet bereiken, maar die zal ondertussen zelf ook wel door hebben dat de bouwlocatie niet bereikbaar is.
Het is vrijdagmiddag 2 september, twee uur en we hebben het transport en de kozijnen geannuleerd.
En nu dan?
Het dak zit er op, maar de rand van de gevel naar het dak moet nog dicht. Mark en Gijs kunnen nog een uurtje helpen voor ze naar huis moeten. En wij? Wij moeten 's avonds nog naar een belangrijk bedrijfsfeest van Dorus' werk waar we eigenlijk om vijf uur moeten zijn.
Dus dan doe je wat je moet doen.
Je droogt je tranen en je gaat verder met klussen.
Folie snijden, oprollen, Dorus weer op de steiger met tacker en gaan.
Maar natuurlijk gaat dan de wind ook weer waaien.
Natuurlijk is het dan moeilijk om de gaten voor de hemelwaterafvoer uit het folie te snijden en netjes dicht te plakken.
Natuurlijk speelt het dan parten dat we al dagenlang nauwelijks hebben geslapen.
En natuurlijk duurt het dan veel langer dan je wilt.
Uiteindelijk was het vijf uur toen we klaar waren en ons met een washandje een beetje hadden opgefrist en andere kleding hadden aangetrokken. Snel de auto in om achteraan de files aan te sluiten: verwachte aankomsttijd 19:15 uur. Ach, dat is maar ruim twee uur te laat...
Ik heb deze week heel vaak gedacht "waarom hebben we zo veel pech?" en ook een buurman appte "Jullie kunnen een boek gaan schrijven…. Wel fictie.. dit gelooft niemand meer"
Maar vandaag hebben we een wandelingetje gemaakt door onze achtertuin en zagen we allemaal leuke vogels en een konijntje vlakbij voorbij springen. En toen we buiten zaten te lunchen kwam er een eekhoorntje gedag zeggen. En toen realiseerde ik me dat we niet alleen pech hebben. We hebben ook net zo veel geluk, maar dat is soms wat moeilijker te zien. We hebben elkaar, een heleboel lieve vrienden en familie en we hebben nu een prachtig tijdelijk thuis. En die taart op mijn verjaardag zal wat langer moeten wachten, maar uiteindelijk zullen we ons huis in Eindhoven hebben.
Op de golfbaan kan ik ook lekker taart eten :)
